Dolfijnen praten met elkaar door middel van 3 soorten geluiden:
1) heel hoge fluittonen. Sommige daarvan zijn zo hoog, dat deze voor mensen niet hoorbaar zijn. Dit worden ultrasone geluiden genoemd. De dolfijn maakt die fluittonen door het weefsel in zijn neus te laten trillen. Bij mensen gaat dat bijna hetzelfde: wij kunnen praten door onze stembanden in de luchtpijp te laten trillen. 2) klikgeluiden, dezelfde die ook gebruikt worden om prooien en de omgeving waar te nemen (zie meloen, sonar en klikgeluiden). 3) de zogenaamde 'pulsed calls' ofwel 'pulserende roepen'.
Dolfijnen kunnen elkaar herkennen aan hun unieke geluiden. Net als de mens en andere dieren heeft elke dolfijn namelijk een eigen 'stemgeluid'. Wij mensen horen die verschillen niet. Iedere dolfijnfamilie heeft bovendien zijn eigen taal en eigen dialect. Eigenlijk hetzelfde als bij mensen die in verschillende streken of landen wonen.
Als twee groepen dolfijnen elkaar ontmoeten geven zij een fluitsignaal naar elkaar. Onderzoekers hebben vastgesteld dat dolfijnen elkaar niet imiteren, maar elk hun eigen roep hebben. Zij denken dat dolfijnen hun unieke geluid gebruiken om elkaar niet alleen te herkennen, maar ook te begroeten.
| |
|
| Zo ziet het geluid van een dolfijn eruit op een plaatje van een apparaat dat geluidsgolven waarneemt. Iedere dolfijn heeft zijn eigen unieke plaatje, net als de vingerafdruk van een mens. |
|
|